Wakker worden..

Vanochtend werd ik wakker en er ging maar een gedachte door mijn hoofd.
Wat maakt mij eigenlijk gelukkig? Zijn het de materiele dingen des levens, mijn werk, reizen?
Ik heb er maar een antwoord op en dat zijn mijn familie en vrienden. Ik vind het fijn om met hun gedachten uit te wisselen, te lachen en te huilen en er voor hen te zijn. Hoewel ik nu een hele goede vriendin bij me heb en over 8 dagen nog een lieve vriendin bij me mag hebben, besef ik des te meer dat ik ook veel lieve mensen om me heen mis. Prachtige ervaringen hier en ook dat maakt me heel gelukkig, maar dat ik iedereen over een maand weer mag zien maakt mij nog veel gelukkiger.

De dag gaat verder met nog meer gedachten. Opweg naar de plain of jars zie ik allemaal kleine houten huisjes met wat grotere stenen huisjes. Hoewel de mensen hier weinig hebben lopen ze allemaal rond met een grote glimlach op hun gezicht. Maakt onze materialistische samenleving ons dan echt zo gelukkig vraag ik me af? In Nederland loopt iedereen redelijk emotieloos rond op straat, met veel stress. Aan onze gids vraag ik toch maar even na of de mensen in de houten huisjes, minder gelukkig zijn dan in de wat grotere huizen. En het antwoord blijkt simpel zoals ik al dacht: “Nee!”

We vervolgen onze weg naar de plain of jars, een veld vol met kruiken, die voor 80% zeker ooit als begraafplaats hebben gedient. Een rare gewaarwording is dat we binnen de lijnen moeten lopen. Tijdens de Vietnam oorlog is het hier helemaal plat gebombardeerd door de Amerikanen. Er zijn zelfs zoveel bommen gevallen dat deze sinds 1996 al door de Duitsers worden opgeruimd, maar dat ze nog lang niet klaar zijn na 15 jaar.
Een aantal jaren geleden was het zelfs zo erg dat er elke dag nog slachtoffers vielen van bommen die afgingen. Vreemd is het dat we wel altijd horen wat voor leed de Amerikanen aangedaan wordt, maar wat zij zelf aanrichten vaak onderschat wordt. Nog vreemder is dat de Amerikanen er niets aan doen om alle bommen hier op te ruimen, maar dat dit wordt gedaan door Duitsers.

Het tweede veld bereiken we door tussen de rijstenvelden door te lopen, het uitzicht is werkelijk prachtig. Een klein Laotiaans vrouwtje loopt achter me met twee hele zware manden op haar nek en haar tempo ligt aanzienlijk hoger dan mijn tempo. Moet ik dan misschien toch wat meer aan mijn conditie gaan doen?

Bij het omhoog klimen bij het derde veld kan ik mijn conditievraag duidelijk beantwoorden met een “ja”! Hijgend kom ik boven aan en wederom wacht er een schitterend uitzicht op ons. Vandaag was een prachtige dag, met veel vragen, gedachten en antwoorden. Morgen gaan we een weeshuis hier bezoeken in Phonsavan, kijken of we hier ons steentje kunnen bijdragen. Ook zal ik morgen nog wat foto’s proberen te uploaden zodat ik jullie het prachtige uitzicht en de mooie momenten kan laten meebeleven.